Izložbu čine fotografije i zvučni zapisi koji nastaju u periodu od 1997. do 2002. godine u nekada razvijenom industrijskom kraju Beograda – Rakovici i predstavljaju prostor delovanja „klinaca iz kraja“ i njihovo sazrevanje obeleženo tadašnjim društveno-političkim dešavanjima.

Fotografija, ovde, postaje medij kojim se arhiviraju impulsi beogradske periferije i dokumentuju različite “dokoličarske” akcije unutar mikrosveta jedne grupe, oivičenog industrijskim postrojenjima, zatvorenim fabrikama, parkovima, soliterima, železničkim stanicama, prugama, diskotekama u kojima odzvanja narodna muzika, parkovima u kraju, grafitima, ulicama, trotorarima, betonom… Usred haotičnosti tadašnje društveno-političke klime, nastaju vizuelni dokumenti, koji na prvi pogled bez reda, kao celina formiraju protivtežu haosu, kojeg su neminovno deo, i svedoče jednostavnijem periodu života – periodu adolescencije. Takav način beleženja se uspostavlja kao pasivni otklon, kreirajući doživljaj zaštićene sredine u kojoj se ne razmišlja o tranziciji koja zatvara fabrike, bombardovanju, klaustrofobiji, političkim dešavanjima i hajpu koji donosi Novi milenijum da će „sutra biti bolje“. Kreirana zaštićena sredina se uspostavlja kao mesto koje omogućava i u kojoj je dozvoljena sloboda eksperimenta, gde se ne razmišlja o očekivanjima društva, normama ponašanja i bliskoj/dalekoj budućnosti. Stvaraju se uslovi za konstantna, neopterećena poigravanja koja nemaju nužno određenu svrhu i cilj, a igrališta postaju ulice rakovičkog kraja. Autentičnost zabeležene igre ne nestaje, ona se ponovno materijalizuje fotografijama koje funckionišu kao izazivači nostalgije, koja se sada, nakon određenog vremena, prepoznaje i oseća kao kolektivna. Uhvaćeni trenuci dokumentovani kao lično sećanje se, u kontekstu galerijskog prostora i predstavljeni javnosti, otvaraju ka tumačenjima i prenose na kolektivno koje ih prepoznaje kao poznato, na sličan način proživljeno i neponovljivo.